همین طور که عرض خیابون رو طی می کردم تا برسم به نانوایی بربری شهرک،  دهنم باز موند از این همه جمعیت، از هر دو طرف مغازه دو رشته طویل و بهم پیوسته یا به قول امروزی ها دو زنجیره انسانی آدم ایستادند که یکی مربوط به صف چند تایی هاست و اون یکی برا یه دونه ای ها.

با یه دو دو تا چهار تای معمولی نتیجه گرفتم برم توی صف چند تایی ها.از قیافه آدمها معلوم بود دیگه آخرین رمقهاشون را گذاشتند برا توی صف موندن. خلاصه با بغل دستی سر حرف رو وا کردم و گرم صحبت شدم. هر چی دقت کردم صف جلو که نمی رفت هیچی تازه هر چند دقیقه یکبار شخصیتهای جدیدی به این زنجیره انسانی ملحق می شند که تا قبل از این هیچ اثری از اونها در خاطره من موجود نبود و بعد با لبخندی همراه با موفقیت همراه با چند عدد نان از جلویم عبور می کردند.تو همین افکار بودم که صدای بگو مگویی بلند شد

به خدا جای من اینجا بود.پشت سر این مرد سبیل کلفته.

یه خانوم دیگه داد زد: من رفتم مغازه بغلی  برا خرید.

چرا دروغ می گی خانم من اومدم کسی اینجا نبود

زبون روزه خجالت نمی کشی

دروغم کجا بود و ...

و بازار دروغ و خالی بندی خیلی داغ شد. تا اینجا شاید برای ما خیلی عادیه چرا که مشابه این صحنه ها رو هر روز توی مترو،اتوبوس، پمپ بنزین می بینیم گویا دروغ گفتن برای ما خیلی عادی شده اما یه جای این قصه جور در نمی یاد. جمع بین دروغ گویی، ظلم، تجاوز به حقوق دیگران با روزه و افطار

با خودم فکر می کنم اینها چطوری می خواند با نونی که با دروغ و جا کردن خودشون توی صف و زیر پا گذاشتن حق اینهمه آدم دیگه، روزه ها شون رو افطار کنند.

بدون شک هستند افرادی که هیچ اعتقادی به این امور ندارند اما از مسلمانی که تمام روز را روزه داشته این امور بعیده. ما گرفتار صفات و عادات زشتی هستیم که جدا شدن از اونها برایمان خیلی سخته و اینقدر عادی شده و قبح شکنی شده که گویی جزو لاینفک وجودمان شده.

رمضان فرصتی است برای کم کردن این عادات زشت:دروغ، غیبت، ظلم، غرور و ...

شاید بهره خیلی از ما در ماه رمضان چیزی جز یک گرسنگی و تشنگی ظاهری نیست و این یعنی خسرانی آشکار. باید بار دیگر روایات زیر را مرور کنیم که:

قال علی (ع): «کم من صائم لیس له من صیامه الا الجوع و الظمآء»؛ چه بسا روزه داری که از روزه اش جز گرسنگی و تشنگی بهره ای ندارد. (نهج البلاغه، حکمت 145)

امیرالمومنین(ع) روایت شده: «الصیام اجتناب المحارم کما یمتنع الرجل من الطعام و الشراب»؛ روزه پرهیز از حرام ها است، همچنانکه شخص از خوردنی و نوشیدنی پرهیز می کند. (بحارالانوار93: 249)

از حضرت زهرا(س) روایت شده: «ما یصنع الصائم بصیامه اذا لم یصن لسانه و سمعه و بصره و جوارحه»؛ روزه داری که زبان و گوش و چشم و جوارح خود را حفظ نکرده روزه اش به چه کارش خواهد آمد. (بحارالانوار93: 295)